ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΥΠΑΝΣΗΣ

Με τις με αρ.7099/2025 και 7097/2025 αποφάσεις του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει αποζημίωση ύψους 2.000€ πλέον τόκων/ενάγοντα Μηχανικό Αντιρρύπανσης λόγω της παράλειψης καθορισμού των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων με το π.δ. του άρθρου 257 ν.4610/2019:

12. Επειδή, σύμφωνα με τις διατάξεις που προαναφέρθηκαν και λαμβάνοντας υπόψη ότι η περίπτωση γ΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 25 του ν. 1404/1983 ορίζει, ρητώς, ότι στους πτυχιούχους των Τ.Ε.Ι. αναγνωρίζονται επαγγελματικά δικαιώματα, που καθορίζονται με προεδρικά διατάγματα, τα οποία εκδίδονται με πρόταση του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού, το Δικαστήριο κρίνει ότι η Διοίκηση υπείχε, πράγματι, δυνάμει των εκάστοτε ισχυουσών διατάξεων περί των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των Τ.Ε.Ι., την υποχρέωση έκδοσης διατάγματος σχετικού με την επαγγελματική κατοχύρωση των πτυχιούχων Τ.Ε.Ι.. Ρητή περί τούτου πρόνοια, άλλωστε, διέλαβαν ο ν. 3794/2009 (άρθρο 18 παρ. 2) και ο ν. 4485/2017 (άρθρο 46 παρ. 3), ήδη δε, ειδικά για τους πτυχιούχους Τμημάτων Μηχανικών Τ.Ε. των Τ.Ε.Ι., όπως οι ενάγοντες, ο ν. 4610/2019 (άρθρο 257). Εξάλλου, και μετά την ένταξη των Τ.Ε.Ι. στη βαθμίδα της ανώτατης εκπαίδευσης, τα τελευταία εξακολούθησαν να διαφοροποιούνται από τα αντίστοιχα ιδρύματα του «πανεπιστημιακού τομέα» της ανώτατης εκπαίδευσης, ως προς τον ρόλο και την αποστολή τους, εξαιτίας δε της διαφοροποίησης αυτής, δεν εξομοιώθηκαν τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων Τ.Ε.Ι. με αυτά των πτυχιούχων Α.Ε.Ι.. Περαιτέρω, οι ν. 2916/2001, 3549/2007 και 4009/2011 ουδόλως έθιξαν τις διατάξεις περί επαγγελματικής κατοχύρωσης των αποφοίτων Τ.Ε.Ι., του άρθρου 25 παρ. 2 περ. α΄ του ν. 1404/1983. Ως εκ τούτου, δεδομένου ότι η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων Τ.Ε.Ι. γίνεται με έκδοση προεδρικών διαταγμάτων, βάσει εξουσιοδοτικών διατάξεων που περιλαμβάνονται (και) στους σχετικούς με την ίδρυση και την οργάνωση αυτών νόμους, η δε έκδοση των εν λόγω διαταγμάτων αποτελεί συνταγματικής, κατ’ αρχήν, περιωπής (ΣτΕ 678/2005 Ολ., 1321/2018 7μ., 2544/2013 7μ., 2881/2011 7μ., 3066/2010 7μ., 2040/2017, 4917/2012) υποχρέωση της Διοίκησης, το Δικαστήριο κρίνει ότι η παράλειψη του εναγόμενου Ελληνικού Δημοσίου να εκδώσει το αναγκαίο για τον προσδιορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων των εναγόντων προεδρικό διάταγμα είναι μη νόμιμη και, επομένως, στοιχειοθετείται παράνομη παράλειψη των οργάνων του, κατ’ άρθρο 105 του Εισ.Ν.Α.Κ., απορριπτομένων ως αβασίμων των περί του αντιθέτου προβαλλόμενων ισχυρισμών του εναγομένου. Εξάλλου, η ένδικη αξίωση των εναγόντων για αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που τους έχει προκαλέσει η συντελεσθείσα –διαρκής μέχρι και τον χρόνο άσκησης της αγωγής– παράνομη παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του Δημοσίου να εκδώσουν το αναγκαίο για την κατοχύρωση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων προεδρικό διάταγμα υπόκειται, κατά τις διατάξεις των άρθρων 140 παρ. 1 και 141 του ν. 4270/2014, για κάθε οικονομικό έτος στο οποίο αναγόταν η σχετική ζημία, σε αυτοτελή πενταετή παραγραφή, η οποία άρχιζε από το τέλος του έτους αυτού (πρβλ. ΣτΕ 80/2013 7μ., 1214/2002), δεδομένου ότι αυτή δεν συνδέεται με τυχόν, αποπερατωθείσα, άπαξ τελεσθείσα, παράνομη πράξη ή παράλειψη των οργάνων του Δημοσίου (πρβλ. ΣτΕ 80/2013 7μ., 1214/2002, ΔΕφΑθ 671/2021). Ενόψει τούτου, η ένδικη αξίωση δεν έχει υποπέσει σε παραγραφή για τα πέντε έτη πριν από την επίδοση της αγωγής στο Ελληνικό Δημόσιο, στις 27.12.2023 (βλ. την 4346Ε΄/27.12.2023 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή του Εφετείου Αθηνών Ηλία Μούστου), οπότε και εξακολουθούσε υφιστάμενη η διαρκής, ως άνω, παράνομη παράλειψη των οργάνων του Ελληνικού Δημοσίου, απορριπτομένης και της ένστασης παραγραφής του τελευταίου. Περαιτέρω, λαμβάνοντας υπόψη ότι από την προαναφερθείσα παράνομη παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του εναγομένου να εκδώσουν το απαιτούμενο προεδρικό διάταγμα οι ενάγοντες, μετά την αποφοίτησή τους, υπέστησαν επί μακρόν ψυχολογική ταλαιπωρία, οφειλόμενη στην αβεβαιότητα ως προς την επαγγελματική τους προοπτική και αποκατάσταση και συνεκτιμώντας ότι, πάντως, δεν νοείται απώλεια μη κατοχυρωθείσας επαγγελματικής ύλης, το Δικαστήριο κρίνει ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις επιδίκασης σε καθέναν από τους ενάγοντες εύλογης χρηματικής ικανοποίησης, λόγω επελθούσας ηθικής βλάβης, ποσού 2.000,00 ευρώ, κατά μερική αποδοχή του αγωγικού αιτήματος, νομιμοτόκως με το επιτόκιο που ορίζεται στην παρ. 1 του άρθρου 45 του ν. 4607/2019 (Α΄ 65) έως την πλήρη εξόφληση.