ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΕΙ-ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
January 15, 2023
ΑΚΥΡΩΣΗ ΕΚΛΟΓΗΣ ΜΕΛΟΥΣ ΔΕΠ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠ.ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΛΟΓΩ ΒΛΑΒΗΣ
October 19, 2023

Σε συνέχεια των υποθέσεων που χειρίζεται το δικηγορικό μας γραφείο για την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων Τμημάτων ΑΕΙ και πρώην Τμημάτων ΤΕΙ που μετεξελίχθηκαν οργανωτικά με πλήθος νομοθετημάτων, όπως και των σχετικών αποφάσεων που ήδη έχουν αναρτηθεί στο site μας, εξεδόθη τον Ιανουάριο του 2023 η με αρ.Α272/2023 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία αναγνώρισε αποζημίωση ύψους 2.000 ευρώ σε έκαστο ενάγοντα, Μηχανικό Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων, λόγω της μη εκδόσεως του προεδρικού διατάγματος απονομής των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων:

“9. Επειδή, στην κρινόμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας, άπαντες οι ενάγοντες αποφοίτησαν από το Τμήμα Μηχανικών Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του τέως Τ.Ε.Ι. Πάτρας κατά τον αναγραφόμενο στα προσκομιζόμενα από τους ιδίους αντίγραφα των πτυχίων τους ή πιστοποιητικά-βεβαιώσεις σπουδών χρόνο, εντός των ετών 2015-2020, κατά περίπτωση. Ήδη, με την κρινόμενη αγωγή, όπως αυτή αναπτύσσεται με το νομίμως κατατεθέν υπόμνημά τους, ισχυρίζονται, κατ’ επίκληση των μνημονευόμενων στην 6η σκέψη της παρούσας 2040/2017 και 2407-2409/2022 ακυρωτικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, καθώς και υπ’ αριθμ. 6 και 35/2019 και 4 και 24/2021 πρακτικών του Τριμελούς Συμβουλίου Συμμόρφωσης του ως άνω Δικαστηρίου περί αδικαιολόγητης μη συμμόρφωσης της Διοίκησης στην πρώτη εκ των ως άνω (2040/2017) απόφασή του, ότι το εναγόμενο παρανόμως παρέλειψε να εκδώσει το προβλεπόμενο από τις ως άνω διαδοχικές διατάξεις των ν. 3794/2009, ν. 4485/2017 και ήδη ν. 4610/2019 προεδρικό διάταγμα για τη ρύθμιση και κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους, ως αποφοίτων του πιο πάνω Τμήματος πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, δεδομένου ότι, όπως έχει ήδη, κατά τα προεκτεθέντα, διαγνωσθεί, η παράλειψη αυτή αντίκειται, τόσο στο άρθρο 16 παρ. 7 του Συντάγματος, δοθέντος ότι το εν λόγω διάταγμα συνιστά τον εκτελεστικό νόμο της συνταγματικής αυτής διάταξης, όσο και στο άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, καθόσον με τον τρόπο αυτό αποξενώνονται από τη δυνατότητα της ενεργούς συμμετοχής τους στην οικονομική και επαγγελματική ζωή της χώρας, βάσει των νομίμως αποκτηθέντων μετά την επιτυχή φοίτησή τους προσόντων, χωρίς, πάντως, να ασκεί οιαδήποτε επιρροή προς τούτο η θεσμοθέτηση, εν τω μεταξύ, οργανωτικών μεταβολών της διάρθρωσης του Τ.Ε.Ι. Ειδικότερα, οι ενάγοντες υποστηρίζουν ότι από την επί μακρό χρόνο παράνομη αυτή παράλειψη των οργάνων του εναγομένου να αναγνωρίσουν και να χορηγήσουν σε αυτούς επαγγελματικά δικαιώματα (ήδη επί εικοσαετία από την ίδρυση του συγκεκριμένου Τμήματος του τέως Τ.Ε.Ι. Πάτρας), υφίστανται τεράστια ηθική βλάβη, η οποία συνίσταται, καταρχάς, στην τρώση της προσωπικότητάς τους από κάθε άποψη (κοινωνική, οικονομική, ηθική), ιδίως δε επαγγελματική, αλλά και στην πολυετή ψυχική ταλαιπωρία και αβεβαιότητα, ως προς τις προοπτικές της δραστηριοποίησής τους στον τομέα της κύριας απασχόλησής τους -και δη ισότιμα με τους μηχανικούς άλλων Τ.Ε.Ι. και πολυτεχνικών σχολών της χώρας-, καθόσον δεν διατηρούν δικαίωμα υπογραφής οιασδήποτε συναφούς με το ως άνω αντικείμενο πράξης, ούτε ανάληψης εργασιών, σχετικών με την ειδικότητά τους (νέες οικοδομικές άδειες, νομιμοποιήσεις, αποτυπώσεις, ανακαινίσεις κ.α.) και έργων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά και ούτε και πρόσληψής τους σε θέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για πτυχιούχους ΤΕΙ του ως άνω αντικειμένου σπουδών, στερούμενοι ουσιαστικά του δικαιώματος πρόσβασης στην αγορά εργασίας και συμμετοχής τους στο παραγωγικό δυναμικό της κοινωνίας. Επιπλέον, η ηθική τους βλάβη συνίσταται, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, και στη μείωση των αμοιβών τους, καθώς και στον εξαναγκασμό τους, να εργάζονται περιστασιακά σε επαγγέλματα άσχετα με το αντικείμενο των σπουδών τους, καθώς και να εξαρτώνται οικονομικά από τρίτους (οικογένεια, φίλους). προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα μέσα για τη διαβίωσή τους.

11. Επειδή, σύμφωνα με τις διατάξεις που προαναφέρθηκαν στη μείζονα σκέψη και την ερμηνεία τους και λαμβάνοντας υπόψη ότι η περίπτωση γ΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 25 του ν. 1404/1983 ορίζει, ρητώς, ότι στους πτυχιούχους των Τ.Ε.Ι. αναγνωρίζονται επαγγελματικά δικαιώματα, που καθορίζονται με προεδρικά διατάγματα, τα οποία εκδίδονται με πρόταση του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού, το Δικαστήριο κρίνει ότι η Διοίκηση υπείχε, πράγματι, δυνάμει των εκάστοτε ισχυσασών διατάξεων περί των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των Τ.Ε.Ι., την υποχρέωση έκδοσης διατάγματος σχετικού με την επαγγελματική κατοχύρωση των πτυχιούχων Τ.Ε.Ι.. Ρητή, περί τούτου, πρόνοια, άλλωστε, διέλαβαν ο ν. 3794/2009 (στο άρθρο 18 παρ. 2) και ο ν. 4485/2017 (στο άρθρο 46 παρ. 3) και, ήδη, πλέον, ειδικά για τους πτυχιούχους Τμημάτων Μηχανικών ΤΕ των Τ.Ε.Ι., όπως οι ενάγοντες, ο ν. 4610/2019 (άρθρο 257). Εξάλλου, και μετά την ένταξη των Τ.Ε.Ι. στη βαθμίδα της ανώτατης εκπαίδευσης, δεν εξομοιώθηκαν τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων  Τ.Ε.Ι. με αυτά των πτυχιούχων Α.Ε.Ι. Περαιτέρω, οι ν. 2916/2001, 3549/2007 και 4009/2011 ουδόλως έθιξαν τις διατάξεις -περί επαγγελματικής κατοχύρωσης των αποφοίτων Τ.Ε.Ι.- του άρθρου 25 παρ. 2 περ. α΄ του ν. 1404/1983. Ως εκ τούτου, δεδομένου ότι η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων Τ.Ε.Ι. υλοποιείται με την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων, βάσει εξουσιοδοτικών διατάξεων που περιλαμβάνονται (και) στους σχετικούς με την ίδρυση και την οργάνωση αυτών νόμους, η δε έκδοση των εν λόγω διαταγμάτων, δυνάμει των εκάστοτε ισχυσασών διατάξεων περί των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των ΤΕΙ, αποτελεί -συνταγματικής, κατ’ αρχήν, περιωπής (βλ. ΣτE 678/2005 Ολομ., 1321/2018 7μ., 2544/2013 7μ., 2881/2011 7μ., 3066/2010 7μ., 2040/2017, 4917/2012, 2407-2409/2022)- υποχρέωση των εξουσιοδοτούμενων προς τούτο οργάνων της κανονιστικώς δρώσας Διοίκησης, το Δικαστήριο κρίνει ότι η παράλειψη του εναγομένου να εκδώσει το αναγκαίο για τον προσδιορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων των εναγόντων προεδρικό διάταγμα, καταρχάς από την ίδρυση του ως άνω Τμήματος Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων του Τ.Ε.Ι. Πάτρας, δυνάμει του Π.Δ. 200/1999 (Φ.Ε.Κ. Α’ 179), με έναρξη λειτουργίας από το ακαδημαϊκό έτος 2000 – 2001, βάσει του άρθρου 25 παρ. 1 περ. γ΄ του ν. 1404/1983, έως και της ήδη ισχύουσας εξουσιοδοτικής διάταξης του άρθρου 257 του ν. 4610/2019, είναι μη νόμιμη, ως αντίθετη στον νόμο και τα άρθρα 16 παρ. 7 και 5 παρ. 1, αλλά και 22 παρ. 1 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος και παραβιάζουσα τα συνταγματικά δικαιώματα των εναγόντων στην εργασία και στην ελεύθερη και ισότιμη συμμετοχή στην οικονομική ζωή της χώρας βάσει των τίτλων σπουδών που απέκτησαν (βλ. ΣτΕ 2407-2409-2022 κ.α.). Και τούτο, ανεξαρτήτως της επελθούσας με το Π.Δ. 94/2013 (Φ.Ε.Κ. Α’ 132) συγχώνευσης του Τμήματος αυτού στο Τ.Ε.Ι. Πάτρας και μετέπειτα στο Τ.Ε.Ι. Δυτικής Ελλάδος. Στοιχειοθετείται, επομένως, εν προκειμένω, παράνομη παράλειψη των οργάνων του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία συνεχίζεται επί μακρό χρόνο και θεμελιώνεται ευθύνη του εναγομένου, κατά την έννοια του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ, απορριπτομένων ως αβασίμων των περί του αντιθέτου προβαλλόμενων ειδικότερων ισχυρισμών τούτου. Περαιτέρω, λαμβάνοντας υπόψιν ότι, από την ως άνω παράνομη παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του εναγομένου να εκδώσουν το απαιτούμενο προεδρικό διάταγμα, οι ενάγοντες μετά την αποφοίτησή τους, υπέστησαν πολυετή ψυχική ταλαιπωρία και αβεβαιότητα, ως προς την επαγγελματική τους προοπτική και αποκατάσταση και συνεκτιμώντας, πάντως, ότι δεν νοείται απώλεια μη κατοχυρωθείσας επαγγελματικής ύλης (υπό την έννοια ότι καθόσον τα ειδικότερα επαγγελματικά δικαιώματα της ειδικότητας των εναγόντων δεν έχουν θεσμοθετηθεί ούτε και μετά τις νεότερες θεσπισθείσες νομοθετικές ρυθμίσεις, δεν νοείται απώλεια αντίστοιχων εργασιών, αφού τέτοιες εργασίες δεν έχουν κατοχυρωθεί νόμιμα για τους αποφοίτους του επίμαχου Τμήματος Τ.Ε.Ι.), το Δικαστήριο κρίνει ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις επιδίκασης σε έκαστο τούτων εύλογης χρηματικής ικανοποίησης, λόγω επελθούσας ηθικής βλάβης, ποσού 2.000,00 ευρώ, κατά μερική αποδοχή του αγωγικού αιτήματος”.